Paristuren som me avslutta for ei veke sidan, var roleg og udramatisk. Du skal ikkje få noka reiseskildring, men eit par punkt vil eg nemne. Me var på båttur gjennom halve byen, delvis oppe i dagen, delvis under jorda. Kanaltur var ein av to programpostar som me hadde planlagt. Me tok oss fram til Villetteparken, fann ut kvar me skulle gå om bord, kjøpte seniorbillettar (i Frankrike vert folk gamle når dei fyller seksti!) og sette oss godt til rette på øvre dekk. Sola skein, temperaturen var sommarleg, og byen smilte til oss i vårdrakta si.
Tre timar tok turen, ein halv time lenger enn planlagt på grunn av noko tull med ei av dei fem slusene me passerte. Siste stykket var ned langs Seinen.
Byfolket sette tydelegvis pris på at me tok turen. Langs slusene og gangbruene over kanalen høgt over hovuda på oss stod det rader av skuelystne og bisna. Me vinka, og dei vinka tilbake.
Men det som mest vekte tankane mine, var dei stubbane me passerte under jorda. Om lag to kilometer av turen var gjennom ei underjordisk verd, trolsk og mørk. Med faste mellomrom skein dagen ned til oss gjennom gitterdekte runde hol. Eg såg på dei pent oppmurte vegg- og takkvelvingane og tenkte på dei flittige murarane som la stein på stein, kitta med mørtel og gjorde det mogleg å leggje gater og hus over denne stubben av kanalen. Grunnen som Paris kviler på, er gjennomhola av allslags gangar og gap. Metroen susar i kryss og krok under den pulserande byen, milevis av kloakkar fiksar all den driten me ikkje vil sjå, det finst digre katakomber, nokre med dødningebein som er dei jordiske restane av millionar lik, og det kryr av ymse underjordiske hemmelege rom som gøymer seg i djupet. Dei kan ikkje utan vidare byggje høghus i delar av byen, då ville undergrunnen svikte.
Så kom me brått fram att i lyset i båthamna i Paris, eit basseng mellom Bastilleplassen og Seinen. Resten var elvecruise langs nokre av dei kjende bymonumenta før me steig i land ved Musée d'Orsay, den gamle jernbanestasjonen som no er eit flott museum.
Me vart solbrende i ansikta våre etter denne turen, men det var han verdt
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar