Sonen Tore kom heim på påskeferie i går. Han klagar over at det har vore daudt på bloggen altfor lenge, endå så mykje eg har opplevd dei siste par vekene. Han har sjølvsagt rett som vanleg, så her kjem ei oppsummering:
Vårt første besøk i lag på Brann stadion gjekk av stabelen laurdag den 9. april. Anne, eg og Tore stilte opp med raude skjerf, heldigvis for det, det vart litt kaldt, og me såg lite som gav varme. Den niande april er symbol på nederlag, og slik vart det, Fredrikstad fekk det einaste målet i kampen. Aldri meir niande april, seier me då. Forresten var eg saman med bror og komande svigerinne og såg Brann slå Rosenborg hausten 1965.
Dagen etter drog Anne og eg til Paris, til sol og sommar. Viss eg hadde hatt lett tilgang til datamaskin der sør, kunne eg saktens ha produsert eit par bloggar for dagen. Torsdag kom me tilbake til gamlelandet til kuling, regn og ti-tolv grader lågare temperatur enn der me kom frå.
Me drog rett frå Flesland til Bekkjarvik der det var kome nytt tak på huset vårt sidan sist. No er det stålpanner som liknar på raude teglpanner. Dei er heller ikkje ulike dei gamle eternittskiferflisene, som òg var rustraude, men akk så mosegrodde.Tore kom dagen etter. Me stelte rundt huset, felte nokre bjørker, saga, kløyvde og lødde, og tenkte på vinterkulden som kjem neste år.
Og så kom me heim til vakkert vårvêr måndag. Eit hovudprosjekt har vore å få båten Sofie Karoline på sjøen, som no ligg nysmurd og med nytt treverk og duvar stille ved moloen. I dag har me dessutan fått ut or kjellaren og teke i bruk terrassemøblane og grillen.
Det å ha eit loggarkiv har sine føremoner. Her kan eg samanlikne med datoar for tilsvarande aktivitetar i fjor. Då kom ikkje båten på sjøen før 15. mai og grillen kom ut den 11. april. Så me ligg både før og etter fjorårsskjemaet.
Då er eg ajour med bloggen, og Tore kan halde kjeft.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar