TEPPEFALL

Først vil eg fortelje om ein episode då me var på turne med russerevyen vår i hine hårde dage. Eg hadde mellom anna som fast jobb å passe sceneteppet. Spesielt viktig var det å få teppet på plass etter kvart nummer, så dei på scena ikkje vart ståande der og gape. Eg trur det var på Folkets Hus i Høyanger at dei hadde teppet på ein rull, nett som eit rullegardin, berre mykje større og tyngre. Til vanleg var det noko tungt å få det opp, mens det kunne gå litt for raskt den andre vegen. Under eit nummer i den utmerka revyen vår merka eg at teppet hang fast høgt der oppe på rullen. Eg hadde vel teke litt for hardt i då eg heiste det opp. Her var gode dyr rå, som papen stundom sa. Eller at rådyr var gode. Han spelte seg litt med denne vendinga, papen. Eg greidde på ein eller annan måte å klatre opp langs scenekanten og fekk lirka laus teppet akkurat då det måtte ned. Ingen merka noko, verken i salen eller på scena, bortsett frå mine gode kolllegaer og russevener som heldt til bak scena med ymse praktiske oppgåver i kulissane. Dei såg på klatringa mi som ein heltedåd.
   Ei av fleire manndomsprøver me vart konfronterte med i ungdomslaget då me kom der som fjorten-femtenåringar, var å lage program på lagsmøte og medlemsfestar. Dermed måtte me opptre med både lånte og heimespøta innlegg. Ein gong hadde Knut David Hustveit og eg laga ein sketsj med nokre småmuntre innslag og replikkar det var råd å humre av. Men me hadde ikkje eit sluttpoeng, slik ein vellukka sketsj bør ha. Og Peter Kåre Igelkjøn, som skulle dra teppet, hadde sikkkert ikkje fått gode nok instruksar. Så då Knut david og eg strengt teke var ferdige, vart ikkje teppet drege føre. Me prøvde fortvila å spele vidare, seie noko glupt, før endeleg Peter'n - full i flir - fekk farten opp. Det var flautt, og folk i salen lo visst meir av fiaskobiten av framføringa enn av sjølve innhaldet i sketsjen. Men dei var gilde og sa etterpå at sketsjen var god den, det gjorde ingen ting om finalen vart som han vart.