LIVETS DANS

Å vere med i ungdomslaget førte til tøffe utfordringar for fjortenåringen den gongen ved inngangen til sekstiåra. Å ha ansvar for lagsavisa Bondeguten var ein tøff start, og meir kom etter kvart. Men det var ei sak som ungdomslaget åleine ikkje kunne ta ansvar for. Tvert imot var laget ein medhjelpar, ein som tok del i problemløysing. Det hadde seg slik at kunsten å danse og kunsten å halde om ei jente var tvingande nødvendige skulle ein vere ein fullgod mann. Og den første av desse kunstane var eit nødvendig vilkår for å få oppleve den andre, slik eg såg det. Men korleis i all verda skulle eg greie å tileigne meg slik lærdom? Eg hugsar at bror Arne hadde ei lærebok i dans med heim ein gong, anten han no hadde lånt eller kjøpt henne. Han nynna med seg sjølv og prøvde å trø etter anvisningane i boka. Slike bøker hadde ikkje eg fått fat i. Så då ungdomslaget klemde til med kurs i folkedans første vinteren eg var med, møtte eg opp med glede og store forventningar. Det gjekk vel nokolunde, eg hugsar verken store triumfar eller sviande nederlag frå desse kurskveldane.
   Overføringsverdien til den praksisen me møtte på laurdagsdansane, var avgrensa. Ikkje heilt irrelevant, men heller ikkje fullgod. Ein og annan rheinlenderen spelte dei, og vals, sjølvsagt. Valsen var forresten ikkje heilt enkel i førstninga. Og songdansar som ”Eg ser på deg” og ”Eg veit ei lita jente” var ikkje aktuelle på dansefestane. Swing og tango var me ikkje borti på kurskveldane, men dei var populære på laurdagsdansane.
   Ei anna tøff utfordring for oss gutane var at det var me som laut by opp. Det kosta ein del. Iallfall når du visste at det kunne verte meir stauring enn dansing. Jentene slapp billeg, tykte eg og fleire med meg. Dei dansa med kvarandreog lærte på det viset, men det kvidde me gutane oss på. Og jentene vart oppbydde. Dei fleste. Dei kunne seie ja eller nei. Dei kunne seie at ”du får føre, eg e’kje så flinke” viss guten var ein smule erfaren på golvet.
   Ja vel, det gjekk seg til etter kvart med dans og jenter, trass alt. Og no kan me innrømme at dei jentene som sat og ikkje vart oppbydde, truleg hadde det verst. Eller kanskje dei gutane som aldri våga tenkje seg tanken å danse med ei jente.
   Men korleis finn ungdommen kvarandre notildags, når dei ikkje dansar lenger?