FRANSKPRØVE

Den gamle læraren sit no og plagar elevane sine med ei stor franskprøve som går over to og ein halv klokketime. På skulen er det innført eit system som går ut på at den timen som ligg på timeplanen om fredagen, vert samla opp over sju veker til ein langdag i faget. Det gjeld ikkje alle fag, men det gjeld iallfall fransk i andre og tredje klasse.
   Fordelen for den gamle læraren er at han har undervisningsfri ein del fredagar. Men ikkje i dag. I dag er det full guffe i sju undervisningstimar. Det er verst for elevane; no sit dei og vrir seg over dei ekle oppgåvene som den gamle læraren har sydd i hop, mens læraren sit og tastar bokstavar inn i bloggen sin på sitt eige mål. 
   Dei fleste av desse elevane er slike som ikkje har hatt framandspråk på ungdomsskulen utanom engelsk. Då må dei ta eit nytt språk på vidaregåande i programområdet for studiespesialisering. Nokre elevar har slite med framandspråket sitt på ungdomsskulen, anten det no var tysk eller spansk, og bestemt seg for å hive seg på eit nytt språk. Det er såleis ein elevflokk som ikkje er av dei mest ambisiøse eller språkinteresserte. (Til deg som slit litt med terminologien i det moderne skuleverket: I gamle dagar brukte me ordet gymnas om nesten det same som no heiter: Vidaregåande skule, programområdet for studiespesialisering. For nokre år sidan heitte det studieretning for allmenne fag.)
   Og her sit me. Truleg er det eit fåtal som får særleg bruk for faget. Rett og slett fordi dei ikkje greier eller ikkje vil verte flinke nok til at dei kan bruke språket.
   Men kva får me bruk for? Det er eit vanskeleg og unødvendig spørsmål. Kva har eg fått bruk for av alt eg meir eller mindre frivillig har studert meg til? Eg kan sikkert setje opp ei lang liste.  Og lista kunne ha vorte endå lengre viss det ikkje var for det at eg har gløymt ein god del, sikkert mesteparten. Både kva eg har lært og at eg har lært det.
   Men elevane gløymer òg. Det ser eg når eg går rundt og glytter. Ord som me terpa på i går, er heilt vekke. Ein regel som me repeterte og alle kunne før me begynte, er ikkje eit fjernt minne eingong.
   Den store ulempa med opplegget mitt, er etterverknadene. Når eg syklar heim i dag, har eg med meg ein tjukk bunke med meir eller mindre håplause prøvesvar, og dei skal lesast, rettast og vurderast.
   Men då dukkar det nok opp nokre gledelege innslag av små eller større prestasjonar som ho eller han fekk til - heilt uventa!
   Vonar eg inderleg.