Eldstebror Arne med merra, nesteldste bror Steinar og underskrivne i høylasset. I dette diktet frå Guten og grenda (1945) skildrar Jakob Sande ein fjelltur sommars tid. "Mest kvar einaste morgon med' slåtten stod på (...)" laut han grytidleg til fjells etter øyken. Eg spør no kva slags jordbruk dei dreiv i klokkargarden i Dale når dei kunne sende hesten til fjells dagleg. Det kunne ikkje me ta oss tid til. Men mellom onnene fekk merra nokre dagars ferie og vart sleppt i marka. Då kunne ho vandre til fjells i lag med granneøykene og nyte fridom og fjelluft. Likså ofte gjekk dei i låglandet og var lette å treffe når me rusla gamle postvegen til skogs.
Eg måtte òg hente merra stundom, og eg har eit minne til at eg gjekk og kvidde meg på om eg greidde å finne det rette dyret. Merrane var no temmeleg like, tykte eg, det var annleis med papen som sikkert på ein blunk kunne ha plukka ut merra si blant alle merrar i heile Sunnfjord viss dei hadde vore samla.
Innanfor Vellegrinda stod ein øykeflokk og blés i nasane, og etter nøye gransking tok eg den merra eg trudde måtte vere vår. Eg la grima på og labba på heimveg med merra etter meg. Eg var ei aning spent; det skulle ta seg ut om eg kom heim med feil merr. Merra følgde med, men var slett ikkje så entusiastisk som øyken til Jakob Sande då han vart henta, spesielt då dei nærma seg heimetunet og hesten la på tråv.
Heldigvis var det rett merr eg kom heim med, eg nemnde sjølvsagt ikkje den nagande tvilen, og papen forstod aldri at eg kunne lure på noko så sjølvsagt.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar