Eg var med Dave på omvising på eit stort bryggjeri i Minneapolis, viss det ikkje var i St. Paul, då. Der var det osande kjempekar med ølsats, uendelege rekkjer med ståltankar og eit hurlumhei av klirrande flasker som gjekk på band og fekk sitt påfyll. Etter omvisinga vart me inviterte ned i smakerommet. Men eg fekk ikkje smake ølet. Eg fekk eit krus brus istaden. Eg var altfor ung. Nitten år var ikkje nok for å få kjøpt eller servert øl i staten Minnesota. Aldersgrensa var tjue eller kanskje tjueein.
Denne norskaste av alle statar i USA hadde òg den strengste alkohollovgjevinga, slik eg oppfatta det. Ikkje usannsynleg at dei har arva litt av den svensk-norske skrekken for rusande drikk. Om sundagane var det strenge reglar for alkoholservering i staten, skal tru om det var fullt skjenkjeforbod. Då gjekk det ein straum av tyrste minnesotingar over grensa til Wisconsin, som hadde litt meir liberale reglar, vart det fortalt.
No skal me ikkje berre flire av fenomenet. Midt på attenhundretalet var det så godt som ingen restriksjonar på produksjon og omsetnad av øl og brennevin i Noreg. Etter kvart som den økonomiske liberalismen slo gjennom på alle område i samfunnet, følgde rusdrykken med på lasset. Konsekvensane vart fatale. Misbruket vart så omfattande at det var knapt å fatte. Forbruket omrekna til rein alkohol per innbyggjar var minst dobbelt så stort som i dag.
Så kom reaksjonane, og måtehald, fråhald og restriksjonar vart ei vinnarsak, jamvel for politikarane. Truleg var utvandrarane frå Noreg og Sverige påverka av dette.
I Evensonfamilien vart det likevel stundom opna ein ølboks, også for nittenåringen frå Noreg. Men ikkje mange!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar