I 1960 begynte dei å sende ein opplesingsserie i radioen med trønderen Toralf Sandø. Han las om nokre villmenn oppe i Namdalen som levde sine liv i ein blind fart utan å ottast verken Vårherre eller trollpakk. Det eine karsstykket avløyste det andre, den eine ættleden kvassare enn den neste. Så gjekk det nedover med ætta, heilt til han Odin kom og freista å sameine etisk høgverde og ættebyrgskap. Han enda sitt liv på eit båtkvelv for at hans argaste fiende, Laurits, skulle få leve.
Papen vart fengsla av opplesingane, og me andre høyrde nok litt, me òg. Men papen nøgde seg ikkje med Sandø og NRK, han fekk lånt bøkene om Juvikfolket og pløgde gjennom både dei og fleire andre bøker av Olav Duun. Papen las alt mogeleg, frå dei mest tullete kioskbøker til høgverdige romanar av aktverdige diktarar. Når han hadde lese ei Duun-bok eller ei anna bok, brukte han seine kveldsstunder til å fortelje mamma kva dei handla om, så ho slapp å lese dei.
På gymnaset var det min tur. Me skulle lese skuleutgåva av Odin i norsktimane. Ho inneheldt nokre utdrag frå dei tre siste binda i seksbindserien om juvikingane. I staden gjekk eg på biblioteket og lånte heile serien og vel så det, og las med god appetitt både dei og fleire andre Dunn-romanar. Eg stolte på smaken til papen og tok ikkje feil.
Nokre år seinare nylas eg serien, dei siste binda tok eg føre meg i militæret, der eg hadde slikt å gjere om kveldane. Og endå fleire år seinare kjøpte eg serien, samla i eit grisetjukt bind. Men den gongen stansa visst lesinga opp eit stykke ute i femte boka, viss eg hugsar rett.
Og så har eg torturert elevar med både Olsøygutane og Medmenneske. Eg trur ikkje dei hadde vondt av det.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar