NY SLAGS VALKAMP?

Eg kvidde meg litt på å begynne å blogge att etter den store tragedien i sommar. Eg tenkte på at eg burde begynne med å skrive noko om det som hende, og knyter nokre tankar til det. Det vart ein sørgjeleg sommar, og då tenkjer eg ikkje berre på grisevêret me fekk. Bevares, me hadde fleire gode dagar og hadde lag med kjekke born og barneborn mellom anna. Men Utøya-dramaet har prega mange av oss. Bomba i Oslo var sjølvsagt ille nok, men avrettingane av ungdommane på AUF-leiren overgår det meste av det me kunne ha tenkt oss. Mange har rosa det norske folket for samhald og storsinn. Ja, det er flott. Men som etnisk norsk skjemmest eg av det som hende, og eg har skimta mykje grums i utkantane av den offentlege debatten.
   Eg var spent på opninga av valkampen med paneldiskusjon i NRK 1 i kveld. Det vart ein utruleg danna debatt. Ikkje minst hadde dei funne fram ei fin blanding av kvinner og menn frå ulike delar av landet. Dei heldt det dei har lova, dei snakka om saker og prinsipp. Først kom det nokre innleiande rundar der dei uttrykte nokre fargelause tankar om kva hendingae i sommar kan få å seie for politikken og valkampen. Så prøvde dei seg med fanesaker og ideelle prinsipp.
   Største overraskinga kom frå Frp-ordføraren frå Nordreisa som snakka varmt for eldreomsorg utan å nemne privatisering, og som skrytte over vellukka integrasjon av nye landsmenn i heimkommunen, utan å seie eit ord om verken muslimar eller utanlandske kjeltringar. Han og han tok forsiktig avstand frå C.I. Hagens to siste utspel om muslimske terroristar og krav om redusert politigransking av brotsverka på Utøya. Han kunne ha representert kva parti som helst. Eg trur han representerte den jordnære lokalpolitikaren som har eit praktisk og omsorgsfullt blikk for folket i bygda.
   Det kling godt i mine øyre å høyre på danna menneske frå ulike kantar av landet som diskuterer politikk. Spørsmålet er om det vert alt for tamt, slik at folk ikkje vaknar og slepper ut ettertanken. På TV2 og TV Norge rulla det amerikanske dramaseriar.