ELEKTRISK GJERDE

Per Ørjan oppe i svingen har skaffa seg nokre lam som går og beiter  på plenen hans. Det er sikkert ein lettvint måte å halde graset nede på. I dag har eg streva i  timesvis i den vesle hagen vår med alle krokar og krær der det det veks gras og ugras. Men me har tenkt med skrekk og gru på korleis det blir viss lamma til Per Ørjan kjem og et opp georginane og rosene våre, slik vidlasmalen gjer i hagen vår i Bekkjarvik. Men no ser eg at Per Ørjan har gjerda inne hagen med to lags tråd for elektrisk gjerde. Om det er straum i gjerdet, veit eg ikkje, og eg har ikkje tenkt å kjenne etter.

   Då me fekk elektrisk gjerde heime for nokre og femti år sidan, var det eit nyhende i bygda. Papen hadde skaffa elektrikarar, eg hugsar ikkje kven det var, men det var to karar som stod for det reint tekniske. Og me tre brørne var nyfikne tilskodarar då apparatet vart montert under takufsa på skurelemmen og strenger vart strekte derifrå. Då alt var klart, skulle det prøvast. Den yngste først. Eg kneip neven om strengen, skreik AU! og rykte handa til meg. Han eine elektrikaren lo så han riste, men brørne mine tykte eg var pysete. Så Steinar treiv karsleg og frimodig med neven sin om den same strengen. Nett det same skjedde med han: Han rykte handa tilbake og gneid henne mot den andre, og han der lystige elektrikaren lo endå meir. Bror Arne, som var den eldste, mest erfarne og tøffaste av oss tre, tenkte at her måtte ein vere varsam og gå sakte til verks. Han førte fingertuppane forsiktig bort i strengen.  At dei same fingertuppane var dei mest smertevare delane av handa, tenkte han nok ikkje på nett då, kloke storebroren min. Så du kan gisse på kven av oss tre som fekk mest vondt i fingrane då støytet kom! Og elektrikaren heldt på å le seg i hel!