Bror Steinar meiner at eg bør skrive om det andre temaet i Nordahl Griegs dikt, der eg siterte den siste verselinja for eit par bloggar sidan. Men kjærleiken får vente, eg vil skrive meir om syklar.
Eg skjønar ikkje heilt korleis eg greidde meg utan, men eg kjøpte min første nye sykkel først i 1990. Vel, sønene hadde syklar, så eg lånte nok hos dei når det trongst. Men altså, i 1990 var eg i by'n i eit heilt anna ærend, og då kjøpte eg ein heilt vanleg klassisk sykkel. Den einaste luksusen var at han hadde tre gir, nett som den første sykkelen til bror Steinar, innkjøpt og teken i bruk andre pinsedag i 1956.
Eg tok vidunderet med på osbussen. Dette var i dei retteleg gode, gamle dagane då det gjekk båt frå Os til Herøysundet, den snøggaste og billegaste byvegen for oss her i ytre fastlands-Kvinnherad. Eg tok like godt og låste sykkelen på bussen. Ikkje fordi eg trudde nokon ville stele han, der han låg i bagasjerommet midt i bussen. Men bakhjulet behøvde no ikkje liggje der og svive. To lyklar følgde det med, og dei hang på ein liten ring. Dei stappa eg i lommen, halla meg godt attover i setet og slappa av.
Då me svinga ned mot Øsøyro, tenkte eg som så at eg fekk ta og låse opp sykkelen, så eg kunne trille han dei få meterane ned til båten. Men kvar var lyklane? Eg leitte i alle lommar, og lommar har eg som regel mange av. Ingen lyklar. Eg saumfor kvar ein lomme i ekspressfart ein gong til, og panikken om sigande. Men så kjende eg ned ved setet, både bak og på sida, og takk og lov! Der hadde lyklane smite seg ned. I aller siste liten fekk eg låsen opp og sykkelen ut or bussen.
Så kunne eg kome heim som den lukkelege eigaren av ein flunkande ny Diamant ttregirs sykkel, ulåst, men med ein kraftig låsebolt klar til å gjere nytte for seg. Det skulle ha teke seg ut om eg hadde måtta ty til baufil og vinkelslipar på nyesykkelen før eg kunne setje fot på trøene.
For ei skam det hadde vore.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar