SIC TRANSIT GLORIA MUNDI

Bror Reidar gjev uttrykk for at han ikkje utan vidare vil blogge om kjærleik med di det er så mange andre som skriv om det temaet, syklar er det derimot berre han, eg og Nordahl Grieg som skriv om.

No er det vel slik at det går an å bli glad i sykkelen sin, kanskje kan ein vel og gløyme det niande bodet at ”Du skal ikkje trå etter eigedomen åt nesten din.” liksåvel som det tiande ”Du skal ikkje trå etter ektemaken eller tilsette eller nokon som høyrer til hjå nesten din”. Korleis gjekk det så med fyrste sykkelen min?

Før eg fortel om den tragiske endelykta , lyt eg vedgå at det ikkje var berre moro å vere eigar av ein tregirs sykkel. Oftare og oftare laut eg med stor møye fram med skiftelykel og andre reiskapar for å vøle det hersens giret som stendig hadde lag til å henge seg opp. Gleda  over å vere einaste girsykkeleigar i bygda var etter kvart i ferd med å slokne, godt var det då at det i kameratflokken var ein annan Steinar som hadde slik illherveleg lyst på ein girsykkel. Han kom med eit tilbod om å byte bakhjul mot eit høveleg mellomlegg. Eg slo til og han overtok giret som hjå ein ukunnig eigar varde ei vekes tid før det skar seg heilt og ikkje let seg reparere – heller ikkje var handelen gjort med garanti, så  det var aldri på tale med omgjerdsle.

Eg var derimot godt tent med sykkelen utan gir. Han var med meg til by’n der eg i to år freista tilværet som ”bondestudent” på HFG, som Kjartan Rødland kallar det i soga om det ærverdige gymnaset. Etter gymnaset var eg eitt år vikarlærar ved Guddal skule, der noverande rektor og laksefiskeentusiast då gjekk i andre klasse, om eg minnest rett – eller var det tredje, med di broren gjekk i fyrste?

Frå Flekke til Guddal er det eit drygt stykke: Eg følgde buss på tomgang 12 km til Nautsund, der skuleruta til Dale starta. Så var det å sykle 5 km til Hovlandsdal og derfrå 8 km med skuleruta fram til skulen. Same vegen heim att, det vart ei sykkelmil for dagen. Vintersdagen var det ikkje alltid like lett å ta seg fram, og ikkje alltid hadde eg bruk for sykkelen heime heller, så sykkelen vart gjerne parkert i vegkrysset i Nautsund.  Ein snørik morgon var ikkje sykkelen å sjå då eg steig av bussen. Etter noko rekognosering viste det seg at snøplogen hadde vore for nærgåande, og sykkelen var ikkje lenger sykkel, men eit vrak.

Sic transit gloria mundi – eller ”slik forgår verdens herlighet” som Store Norske Leksikon nemner det. Men soga er enno ikkje heilt slutt: Eit par år seinare var eg medskuldig i at ein sykkel, eller rettare sagt: framhjulet,  knakk saman då vi skulle prøve om det gjekk an å sykle med tre – eller var det fire? personar på ein sykkel.  No var det slik at framhjulet på mitt sykkelvrak ikkje var verre enn at det let seg nytte, rett nok etter fagleg oppretting som Dørhellen sytte for. Så for det eg veit kan det enno vere i bruk?