DAR KJEM DAMPEN

Me her vest har to fedrelandssongar. Den eldste og beste heiter Nordmannen, men me seier helst Mellom bakkar og berg. Den andre er like god og heiter Dar kjem dampen.
   Dette med rutebåten og vestlendingen var eg innom i går. I dag må eg nesten skrive meir om dampen, og atter ein gong går tankane til barndomsbygda Flekke, som miste rutebåten for vel førti år sidan. For ordens skuld: Her sleng kanskje ein og annan ung lesar innom sida mi som ikkje har fylt seksti eingong. Dei treng ei presisering: Dampbåtar var ikkje lenger vanleg ved bryggja heime, og heller ikkje ved andre bryggjer på femti- og sekstitalet. Men av gammal vane sa alle dampen, jamvel om det lukta diesel og solarolje frå maskina, og røyken frå skorsteinen var sparsam. Så veit du det.
   Dampen seig inn Flekkefjorden fleire dagar i veka, men det var om sundagane han var mest populær. Når folk hadde ete middag og strekt seg ei stund på sofaen, rusla dei på kaia, alle som ein. Og dar kjem dampen! "Her kjem eg!" signaliserte han med eit langt, mandig ul. Roleg og sindig som fjordagampen la han seg til kaia, fekk trosser og landgang på plass og starta opp vinsjen. Så var det å få mjølsekker og posten på land, kanskje òg ein sofa eller ein motorsykkel,  og så heiste dei slakteferdige oksekalvar og utmjølka kyr om bord. Dei fekk seg ein luftetur med vinsjen og hang og dingla ei stund høgt til vêrs med eit teppe under magen og sende forundra blikk til oss som stod på land. Stundom dukka det jamvel opp ein passasjer eller to, men i velmaktsdagane mine reiste me helst med buss til Sogn og tok MS Sognefjord.
   Etter ein times tid sa dampen farvel med ein serie bjølleslag: DING... DING...DING... DINGELINGELINGELINGELINGELIN... DING ... DING .....DINNNG og seig vørdeleg ut på fjorden og forsvann på vegen til nye bryggjer, nye folkemøte. Dar for dampen!
   Att stod me og let praten gå. Nokre avtalte nonsbesøk etter at Torkjell hadde sortert og delt ut posten, andre stakk opp på Flekke Kafé.
   Kafé i Flekke? Den lyt eg nemne i neste blogg.