REGNBOGEBARNET

Endeleg, på dagen trettiseks år sidan, skulle me få det barnet me hadde venta så lenge på, og Rune skulle verte storebror. Det var laurdag, første året mitt i lærarjobb og siste året med skule om laurdagar. Eg fekk melding på skulen om at fødselen var nær, og viss eg nådde fram, skulle eg få vere til stades. Heldigvis hadde eg fri dei to siste timane og rakk båten frå Sunde klokka eitt. Det hadde vore eit drittsurt haustvêr med vind og sludd, surt og kaldt. Men nett då båten gjekk ut frå Sunde, rivna skydekket litt, det kom eit glimt av sol og ein strålande regnboge. Klokka var ti over eitt.

Då eg kom til kai i Bergen i halv tre-tida, ringde eg Kvinneklinikken. Då var fødselen over, me hadde fått ein gut klokka ti over eitt. Eg tok buss og kom meg på plass der den lukkelege mora låg og mol med eit lite, nydeleg nor i ei lita seng attmed. Ho kunne fortelje at ho og hadde sett regnbogen nett då fødselen nesten var over.

Rune var i Bekkjarvik, og han fekk telefon frå meg og. Eg måtte ringje nabohuset, og etter praten kom han tilbake til bestemora si og dei andre og fortalde: "No veit eg ka me sa få. Ein bror. Og forresten er han alt komen!"

Lillebjørn Nilsen har ei nydeleg vise som han har stole frå Pete Seeger. "Barn av regnbuen" vart ein av favorittsongane til Vegard før han kunne snakke reint. " ... si det til alle barna, si det til hver far og mor. Dette er vår siste sjanse til å dele et håp og en jord ..."