SKULESTART

Dette vart ei årviss hending i livet mitt, sidan eg vart lærar og ikkje elektrikar, radiotelegrafist eller noko slikt. Over helga er det på'an igjen.

Dei seks mest spennande tilfella var nok dei seks overgangane til noko heilt nytt, på ein heilt ny stad og mange heilt framande folk. Det var i 1952 på Flekke skule, i 59 på realskulen i Dale, i 61 på Firda gymnas, i 64 som lærar på Radøy, 65 som student i Bergen og i 73 som lærar på Kvinnherad gymnas. Nummer to, fire og seks på lista hugsar eg knapt noko av, uvisst kvifor. Eg hugsar truleg best den første, i 1952.

Dagen før var eg med mamma og papen og raka turrhøy - eller kanskje turrhå - ute på rabbane ytst ute i bakkane, der det vart beite seinare. Den dagen var nok storebrørne på skulen, og Steinar hadde sin første dag i storskulen. Eg var full av spenning og forventning, hoppa og spratt og var full av fakter. Mamma og pappa flirte.

Neste morgon var mamma tidleg ferdig med fjøsstell og andre gjeremål, vaska og fjelga for å følgje meg på skulen første dagen. Då skapte eg meg vrang: Eg ville at papen skulle følgje meg i staden. Det ville ta seg karslegare ut å ha han med seg istadenfor mamma, tenkte eg. Og papen hadde sikkert ikkje noko imot det, iallfall måtte han i full fart vaske seg i fjeset og byte klede, og han følgde meg den vesle stubben ut til skulehuset.

Det var framleis todelt skule i Flekke; dei tre første årsstega var i lag. Eg begynte i lag med Riborg, Hildegunn og Magnar. Riborg kjende eg, men dei andre to hadde eg knapt snakka med før. Dei budde langt, langt vekke, heilt oppe på Rennestraum. Magnar og eg vart fort gode vener.

Årøyen tok godt imot oss og forklarte oss nybegynnarar litt om korleis saker og ting fungerte her på skulen. Han demonstrerte krit- og svampbruk på tavla: "Og me stryk ikkje ut med nevane, me brukar denne, det er ein svamp," forklarte han. Litt etter var han i gong med noko for dei større elevane, og i full fart retta han eit ord med eit strok med handa. "No turka du tå med nevane," sa eg. men Årøyen berre smilte og sa at eg hadde heilt rett, det var ikkje slik ein skulle gjere det.

Eg kunne lese før eg kom på skulen, og for å sjekke det, slo Årøyen opp i Nordahl Rolfsen Fyrste Bandet og bad meg lese om då skjora skulle lære småfuglane å byggje reir. Det er ei flott forteljing og bør brukast mykje som pedagogisk lærestykke. Fugl etter fugl flaug bort etter at dei hadde lært litt, så ingen sat att og lærte kunsten skikkeleg. Det er difor skjora framleis er den beste reirbyggjaren.

Leseprøva mi gjekk fint, det vil seie: Årøyen bestemte at eg skulle lese i lag med dei som gjekk andre året: Erna, Jorunn, Hildur, Trygve og Bjørg. Etterpå angra eg på at eg las så godt som eg gjorde. Det hadde vore kjekkare å vere i lag med dei andre i kullet mitt, tenkte eg. Eg burde ha ssssttttamma og gjort meg hjeplelaus då Årøyen skulle prøve meg, tenkte eg, så hadde eg fått vore i lag med Magnar og dei.

Då eg begynte på tredje året, laut eg forklare denne differensierte leseopplæringa for Lars Eikevik - som drog oss i gang om hausten før Sigrun Haaland (Halsnes den gongen) kom og overtok. Han vedtok då at eg skulle lese i lag med dei andre tredjeklassingane, sjølv om eg hadde lese dei stykka tidlegare.