SKJØNNSKRIFT

I serien om den unyttige lærdommen eg har slite med ut gjennom livet, vil eg ta for meg skjønnskrift. På Flekke skule lærte me å skrive, javisst. Skrivereiskapen var eit kapittel for seg: Pennhaldar, stålpenn, blekkhus med blekk, dyppe pennen i blekkhuset og føre han over papiret utan å søle for mykje. Bruke trekkpapiret med faste mellomrom, og ikkje ha att skriveboka før blekket var turka. Eg lærte det så nokolunde, men ein del småflekker og undødvendige blå strimer vart verande i skriveboka og let seg ikkje viske vekk med særleg hell.  Denne kunsten er det lenge sidan eg har hatt bruk for. I nostalgiske stunder drøymer eg nok om å kunne skrive på denne måten, men det er bra at eg heller kan skrive på maskin: Av omsyn til dei som skal lese. For det var ikkje nok finmotorikk i fingrane mine til at eg nokon gong fekk meir enn Godt i skriving på barneskulen. Og særleg betre er det ikkje i dag med den tamen.
   Men skrivekunsten skulle førast vidare, me skulle skrive vakkert. Her var det at eg mislukkast, om ein då ikkje roar seg med at karakteren Godt er godt. Skrivetimane på skulen var forresten ikkje så verst. Me fekk utdelt skrivebøker med noko som likna notelinjer, og det stod ein tekst me skulle kopiere. Annakvar remse med hjelpelinjer var blank, og der skulle me skrive. Linjene skulle hjelpe oss til å halde rett dimensjon på bokstavane. Eg skreiv og skreiv, og lærar Årøy kom med ei ny skrivebok når eg hadde skrive ut den gamle.
   Men dei tekstane me skulle skrive av, var slett ikkje dumme. Diktet "Då Olav lærde lesa" frå Storegut av Aasmund Olavsson Vinje var ein av dei. Då eg hadde skrive ut ei mengd skrivebøker, kunne eg diktet så godt som utanåt. Ein del sit att framleis:
   "Dei seier at tidi ho lid og ho skrid og fram mot eit betre seg søker. Min ungdom fall inn i ei underleg tid då fyrst upp til oss det kom bøker" ... "Ei bok var ei æra, eg minnest det tidt, i høgsetet sat ho som gjesten..."
   Og meire til. Det kom altså noko ut av skrivetimane. Det som ikkje hang att, var skjønnskrifta. Den lirka eg og lempa eg på i åra som kom, men skjønn vart ho aldri.
   Nokre år seinare stod eg faktisk på Nordanger skule på Radøy og underviste i skriftforming. Ikkje le, eg laut berre ta det som kom i denne sjetteklassen eg hadde hovudansvaret for. Det einaste eg slapp unna, var rekning og sløyd. Eg doserte både bibelkunnskap og song med dei. Men dei hadde ikkje skjønnskrift, dei skulle skrive formskrift. Eg apa etter mønsterbokstavane av fattige evner og viste dei på tavla, og ungane klaga ikkje.
   På timeplanen stod det skriving, men mesteparten av innsatsen min  i skrivetimane gjekk til høgtlesing. Eg las høgt frå barnebøker eg sjølv hadde likt då eg var unge. Halvor Floden, Ragnvald Vaage og meire til. Reine gutebøker som eg hadde likt, gjekk ikkje godt. Då protesterte jentene. Det laut vere bøker som handla om både jenter og gutar. Der lærte eg noko. Så der sat eg bak kateteret og las, mens dei små balte og forma bokstavar i skrivebøkene sine. Stundom datt pennen ned og munnen opna seg når forteljinga vart altfor spennande.
   Skrivetimane var av dei kjekkaste timane me hadde. Og så lærte eg litt formskrift.