I dag for seks hundre år sidan vart det fødd ei lita jente i den vesle avsides landsbyen Domrémy Frankrike. Tretten år seinare meinte den svært fromme tenåringen at ho høyrde Guds stemme, og at ho såg englar. Som syttenåring insisterte ho på at ho skulle føre den ukrona, tafatte kong Karl til siger mot engelske okkupantar og svikefulle burgundarar fordi Gud hadde pålagt henne dette oppdraget. Det utrulege skjedde at ho fekk dra til kongen sin residens i Loire-dalen og overtalte han til å gjere som ho sa.
Endå meir utruleg var det at ho langt på veg makta rolla som hærførar. Ho kjefta på barske, lurvete krigarar som forguda henne og slutta å banne og oppføre seg bøllete. Dei slost som for livet, jaga engelskmennene på retrett, og franskmennene fekk nytt mot, ny optimisme. Uner leiing av ei syttenårig jente på ein meter og sekstito centimeter og om lag 40 kilo.
To år seinare vart ho teken til fange, ført til Rouen og brend som heks av engelskmennene etter ei merkeleg rettsak. På bålet bad ho om frelse for sjela si og for fiendane sine. Først då angra engelskmennene og uttrykte at "me har teke livet av ei heilag kvinne." Eit par tiår etterpå var engelskmennene jagde frå Frankrike og paven kunngjorde at brenninga var ein tabbe.
Er det rart at franskmennene dyrkar henne som helgen? Og at ho er Anne sitt store førebilete og dermed ei av dei kvinnene eg beundrar mest?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar