MEININGA MED LIVET

No dreg eg det for langt. men det er av og til lurt å ha ei fengjande overskrift når det ein skriv, er tull og vas. Eg skriv likevel, så får du sjølv avgjere om dette har noko med overskrifta å gjere.
   Eg avsluttar hermed - i allefall for overskodeleg framtid - serien om bortkasta og unyttig lærdom. Men først vil eg nemne litt om ein altfor lite påakta roman frå 1985,  "Professor Moreaus løyndom" av Ragnar Hovland. Det er litt av ein røvarroman, eit herleg samansurium av galne påfunn. Mot slutten av boka kjem hovudpersonen kaptein Margalo fram til professor Moreau og får oppleve den fantastiske oppfinninga hans. Det er ei diger maskin, seks meter høg og tolv meter lang, samansett av "fleire tusen delar som eigentleg ikkje hadde noko med kvarandre å gjere, men som likevel greip fullkome inn i kvarandre."  Så får me ei opprekning av nokre av dei merkelege komponentane, alt frå ein egyptisk mumie, ei symaskin, femti munnspel til ei rad med cockailglas. Professoren startar maskina, ymse figurar livnar til, og det kjem ut ei rad ulike lydar, lys og fargar. Kaptein Margalo er mållaus, gripen av ein eufori. Poenget med maskinen, fortel professoren, er at ho er totalt nyttelaus. Rett nok kan ho mikse herlege drinkar, elles kan ho ikkje brukast til noko som helst. Bortsett frå å sjå på. Og ei slik flott verdsmaskin som er utan ein kvar nytteverdi, er så farleg for stormaktene at dei set alt inn på å få henne øydelagd.
   Tilbake til røynslene mine med unyttig og bortkasta kunnskap. Eg gjev til slutt ordet til den kloke storebroren min, som skreiv i ein kommentar: "... det er noko som kallast "livsvisdom", og som er samansett av nyttige og unyttige element i komplekse strukturar."
   Sant nok, Steinar!