GJENSTRIDIG KALV

Grannebonden Dagfinn bad meg om hjelp med ein oksekalv som skulle på si siste reis med dampen til by'n. Eller like gjerne den første reisa hans. Kalven hadde vel knapt nokon sinne vore utanfor Finn-floren då me kom og la grime på han for å geleide han til bryggja, der dampen no kom ulande og la seg til. Det var sommar og sundag, så me hadde mange tilskodarar.
   Dette kunne ha vore ei fredeleg og ærerik ferd, men kalven ville det annleis. Eit stykke på vegen gjekk det greitt, sjølv om stuteposen ikkje var nokon racer. Men Dagfinn og eg halte og drog, skubba og skjente, så me kom oss steg for steg nærmare kaia. Heilt til kalven fann ut at no er det nok. Då hjelpte det ikkje kor me halte og sleit, lokka og truga. Folkehopen ute på bryggja venta spent. Skipperen på dampen såg på klokka og riste på hovudet.
   Då  tok ekspeditør Audun affære. Han tok tralla som dei trilla varer med, og med sigaretten mellom lippene la han i veg innover mot oss som framleis hadde vona hangande i snøret. Snart  var han inne der me og kalven dreiv og motarbeidde kvarandre, og no var det inga bøn. Me tre karane vippa kalven opp på tralla og fekk han ut på kaia, der beistet fekk seg ein luftetur og kasta eit sårt blikk heim til  Finn-floren før han hamna i lasterommet. Endeleg kunne dampen seie dingelingelinng og leggje frå kai.
   Oddvar'n fortalde om opptrinnnet etterpå og skildra meg slik: "Håret  te Reidar'n sto ende te vêrs, å i enden tå kvert hårstrå  hång da ennj svettedrope!"
   Nett slik kjende eg meg òg.