Det skal vere nysprotte bjørkelauv den syttande. Me har ein sein vår i år, men lauvet på både bjørk og ymse andre busker og tre har sprotte for fleire veker sidan her i Valen. Det har dei sikkert i Flekke òg, sjølv om våren kjem litt seinare der.
Det vanlege var at lauvet var nysprotte til den syttande. Men eg hugsar to syttandemaiar på slutten av femtitalet då det var kritisk. Ein sekstande mai stod eit par utsendingar frå festnemnda og parlamenterte med papen om å få hogge pyntebjørk viss dei fann noko som var utsprotte. Skulle dei finne noko, måtte det vere kring dei solvende knausane ovanfor bøgarden vår. På avstand var det ikkje lett å sjå noko, men det skein så vidt i grønt eit par plassar oppe i Røveskòra og under Jota. Så dei vart berga den gongen.
Eit anna år var det verre. Me skimta ikkje eit grønt lauv nokon stad, tvertimot låg det restar av snøfenner på skuggefulle stader. Men då me kom til ungdomshuset og skulle feire den 17., synte seg at syttandemainemnda hadde utretta mirakel. Det hang grønglitrande ungbjørker og skein ved porten og vakkert pynta kvistbundlar med grønt lauv på veggen i festsalen. Nemnda hadde vore føre var denne gongen, gått til skogs og hogge det dei hadde bruk for og sett i vassbytter i ein kyraflor. Kyrne stod nok inne enno, kva skulle dei ut etter når det knapt fanst eit grønt strå? Og i den lune floren narra dei bjørka til å tru at våren var komen.
Så vart det syttandemai det året òg!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar