PÅ SKITUR MED BØRSE

Stemninga var høg i går kveld då ein norsk gut og ei norsk jente fekk kvar si gullmedalje i skiskyting. Som om ikkje det var nok, kom gamle Ole på sølvplass. Det er ein framifrå TV-sport, meir spennande enn nokon krimfilm. Ikkje minst var det ei glede å sjå Tora Berger få draumane sine oppfylte.
   Men det som kanskje mest skal sitje fast på netthinna, var russaren Kruglov, som sleit børseselen og fauk som ein villmann opp bakkane med børsa i handa! Tankane gjekk til hendingar for nøyaktig sytti år sidan, då russarar i dei endelause kvite karelske skogane med ski og børse jakta på illsinte finnar. Og sidan det er ein historikar med sans for runde tal som skriv, skal eg leggje til at eg òg for av garde på skitur med børse for nokså nøyaktig førti år sidan. Fleire gonger. Eg gjekk rekruttskule i Stjørdalen, det var stabil vinter nesten alle dei ti vekene eg var der (januar til mars 1970), og me fekk røyne oss i dei stjørdalske skogane. På ski, med børse og sekk på ryggen. (Kruglov hadde ikkje sekk i går.) Me tok mellom anna skimerket; tre mil, om eg ikkje hugsar feil. Då skulle det vere ei viss vekt i sekken attåt børsa. Det var vanleg med sandposar for å få rett tyngd. Og somme meinte at dess høgare opp på ryggen du fekk sekken, dess betre. Ein av romkameratane mine, ein litt naiv gut frå Troms, prøvde å byggje opp for sekken med ein vedkubbe som han på ei eller anna vis feste på ryggen. Han ville så gjerne, så gjerne greie skimerket. Då han langt om lenge kom i mål, felte han tapre tårer av smerte, og ryggskinnet flassa etter gnikkinga av kubben. Då lista over merkevinnarane kom, sat han med blanke auge og venta på namnet sitt, som ikkje vart opplese.
   Sjølv greidde eg merket og selde det (saman med marsjmerket) til ein kar som heller ikkje rakk opp, men som var meir glad i trofé enn eg, som var meir glad i pengar.