KJEMPEGRAVENE

Det er altfor lenge sidan eg har vore på skattejakt. Då eg voks opp, heitte det seg at det fanst to kjempegraver rett nedanfor bøgarden ytst ute i bakkane våre, der det seinare vart beite. Jørgina og papen fortalde at Mikal og Kvielen (kven hunen var Kvielen, eller hugsar eg feil? Kvie-Sørnen, kanskje?) ein gong hadde grave seg ned til ei helle, men då gav dei seg. Jørgina hadde sett hella då ho var ung.

Gravene vart til ein gong i fjern fortid etter eit stort slag som hadde stått på kvia ovanfor bøgarden. Og etter slaget hadde dei grave ned alt som låg att etter dei stridande partane i to kjempegraver. Kven som slåst, og om det vart heimesiger, bortesiger eller uvavgjort, vart det ikkje sagt noko om.

Men i særs ung alder la eg ned mykje arbeid i å finne gravene. Papen peikte ut nokolunde kvar dei skulle ha vore. Eg leitte etter spor i lendet, stakk med minebor, grov og leitte, men utan resultat. Knut David Hustveit hjelpte meg av og til. Nei, me fann dei ikkje. Så der ligg dei enno. Viss ikkje Arne i mulm og mørker grov dei opp mens han dreiv garden ...