NY APAL

I dag har eg planta ein ny apal istadenfor den som me saga ned for to år sidan. Me saga han ned eit stykke oppe på stammen for at det skulle kome nye skot. Nye skot kom, men me har små barneborn, og skota vart øydelagde. Så no er stuven vekke og ein nyplanta Discovery skal overta.

   Då eg var gutunge heime, var eg svært glad i epla me fekk på dei gamle aplane. Sure, vindfulle haustdagar plukka eg nedfallseple og gjekk på gamlestauloftet der eg uforstyrra kunne kose meg med eple, pakkeball og lesestoff.

   Me skulle ikkje ta eple frå trea, berre nedfallseple. Det var ein regel som kunne vere hard å følgje, men til vanleg var det nok å finne i graset under aplane. Ein gong kom eg over bror Arne, som kosa seg med nokre fine Gravensteins-eple. Han kunne fortelje at der hadde vore ein framand mann i hagen som hadde plukka lommane fulle, men då han såg Arne, rømde han så epla dreiv. Det var desse epla han hadde teke hand om. Jaja, eg hugsar ikkje om eg trudde historia hans.

   Men gravensteinsepla var best når dei hadde lege nokre veker etter innhausting. Ein vinterdag nærmare jul fann eg eit stort, fint gulgrønt graveensteinseple i høystålet ein kveld eg var med og hjelpte til i floren. Det må ha vore eit mirakel som har ført det dit. Men eg åt det med god appetitt. Eple er godt, norske eple er framifrå, og dei beste er dei me plukkar av våre eigne aplar. Me hadde to gamle aplar som me saga ned. Den andre er ein håkonsapal, og den kjem med nye, fine skot. Ovanfor podinga, håpar eg.