AMERIKATUREN 31: ETTERORD OG LITT TIL

Eg hadde tenkt å skrive eit etterord til den langtekkelege framhaldssoga mi om amerikaturen for femti år sidan. Skal eg greie å gjere det i jubileumsåret, må det gjerast i dag.

   Dette etterordet skal handle om eitt av emna som bror Steinar tok opp til drøfting i eit innlegg i haust. Eg kom altså heim med ein platespelar som var tilrigga for amerikansk straumnett, altså 110 volt og 60 vekselstraumvekslingar i sekundet. Og her til lands har me dobbelt så mange volt på nettet til vanleg, men berre femti vekslingar. Altså eit problem, men ikkje heilt uløyseleg. Då må eg be deg gå på nettet:
Amerikaspelaren

Min kjære bror dreg i tvil om ein fyr med berre engelsklinja kunne finne ut slikt på eiga hand. Men då gløymer han at denne broren her har ord på seg for å vere klåfingra, og dessutan hadde han fysikk på realskulen og hadde vore borti juletrelys.

   Sogeskrivinga frå 1964 er for det meste teke ut frå minnet, med litt hjelp av det gamle albumet mitt. Difor er du nøydd til å lese tekstane med tvil og kritikk. Men fotoa lyg ikkje. Biletfiksing var ikkje så avansert den gongen. Det var dyrt å fotografere med det nyinnkjøpte kameraet eg handla til meg i River Falls, men eg lét det stå til, heldigvis. Kan eg hugse feil når eg minnest at det kosta meg om lag fem kroner for kvart fargebilete eg tok innomhus? Først skulle filmen kjøpast, så kosta blitzpærene om lag ei krone stykket, så skulle filmen framkallast og kopierast. Og fem kroner var nesten ei timeløn i 1964 for oss fattigfolk. Som før fortalt, fekk eg ein dollar i timen då eg jobba i vaskeriet i River Falls. På den tida var nok lønsnivået høgare der borte enn her i gamlelandet. Ikkje rart at eg gjekk over til lysbilete etter kvart.

   Amerika er framleis langt borte, og sidan eg ikkje har vore tilbake etter 1964, kan eg ikkje påstå at eg kjenner landet. Då er bror Steinar og syster Liv i særklasse og langt føre meg i erfaringsmengd, dei som fartar dit både tidt og ofte.

   No er året 2014 nesten omme. Men det store året 1964 har nok vore mat for mykje meir blogging og artige minne enn dette året. Det var eit merkeår i livet, og ikkje berre på grunn av amerikaturen. Det var året då eg tok eksamen artium, var russ og sa farvel til Firda Gymnas og Sandane. Det var året då eg prøvde meg som lærar på Radøy og tente store pengar etter eigen målestokk. Og det var året som slutta med ei julebukkvitjing som eg har skrive om før (berre sjå!)

   Godt nytt år!