Eg var på gamle skulen min eit par timar i dag. Skuleklokka var ikkje å høyre. Heldigvis. Då me flytte inn i nybygget i 1979, det bygget som no er gamlebygget, var skulen velutstyrt med ringjeklokke, på vanleg skulevis. Men ho vart ikkje teken i bruk. Difor skvett elevane så det nesten er helsefarleg når brannalarmen av og til vert utløyst. Gjester på skulen har undra seg over dette fenomenet. Korleis veit elevane når timar begynner eller sluttar? Og kva med lærarane? Kan dette fungere?
Eg torer tippe at det ikkje er så mange som veit bakgrunnen for den manglande klokkekiminga på Kvinnherad vidaregåande skule. Me må tilbake til brakkelivet og samrøret med Undarheim barneskule, nokre hundre meter lenger borte i bygda. Då gymnasklassane starta opp, var kommunen meir enn velvillig. Gymnaset fekk leige klasseromma me trong på barneskulen. Nokre barneskuleklassar måtte ty til gamle og utrangerte rom på den gamle barneskulen på hi sida av bygda. Spesialrom til naturfag fekk me tilgang på oppe på ungdomsskulen, rett bak barneskulen. Gymsalen og symjebassenget som dei to kommunale skulane brukte i lag, delte dei med oss så lenge det var nødvendig.
Men så oppstod den situasjonen at me ikkje begynte og slutta timane våre samstundes med barneskulen. Det kan godt hende at dette ikkje skjedde før hausten 1974, då me fekk ei endring i timeprogrammet. Skulle ringjeklokka på Undarheim kime for både oss og for småungane? Nei, det måtte verte kaos. Rektor Døssland visste råd: Me treng ikkje ringjeklokke. Me går etter våre eigne klokker. Elevane og lærarane får lære seg kva tid timane og friminutta begynner og sluttar.
Dette gjekk smertefritt. Svært smertefritt. Og då me flytte opp på nyeskulen våren 1979, var det ingen som ønskte noka skramlande skuleklokke.
Noko av det gamle heng framleis att i veggene der oppe på KVV.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar