SÅRE FINGRAR

Eg nemnde i går at sauehaueflåing ikkje er heilt ufarleg. Du kan skjere deg, stikke deg, rispe deg eller jamvel klemstre fingrane i skolten når du skal kløyve han med øksa. Det kan òg tenkjast at du i denne siste operasjonen kappar av deg ein finger eller to.
   Så gale har det ikkje gått med meg at eg har mista fingrar eller andre kroppsdelar. Men nokre smårisp har eg pådrege meg opp gjennom åra. Og for ein god del år sidan gjekk det betennelse i såra, som i seg sjølv var små og nesten usynlege. Det var ein merkeleg betennelse. Eg fekk hevingar i og rundt såra, og hevinga flytte på seg. Det var ømt og ekkelt, men ikkje verre enn det. Eg gjekk til dokter, og ho kunne fortelje at det finst eit virus i pelsen på somme sauer og visstnok andre dyr, og at dette kan valde betennelse hos slaktaren viss det kjem under huda. Eg gjekk med dei blå fingrane nokre dagar, så avtok plagene og forsvann.
   Dette gjentok seg neste år og kanskje året etter. Eg irriterte meg, men laut avfinne meg med såpass når det var lekre middagar i vente. Men så eit år - sikkert snart tretti år sidan, skjedde det noko løye. Eg fekk eit godt risp i neven. Den kjende betennelsen kom ikkje - den brukte å melde seg etter eit par dagar. Men det ørvesle såret grodde seint. Det gjekk fleire dagar. Og så begynte såret å svelle og fekk ei underleg form. Eg tenkte på slakteviruset, men sidan dette kasuset var så ulikt dei eg hadde hatt tidlegare, fann eg ut at eg fekk gå til dokter.
   Legen på Husnes var forundra, pirka og grov både i såret og i nakkehåra sine. Det var då ein underleg svull! Det var sikkert ei flis eller noko anna som var kome inn i neven, trudde han. Han henta kollegaene sine, to-tre stykke, som òg fekk bisne på såret mitt. Dei var like kloke, men gjekk med på at det kunne kome av ein framandlekam. "Så me får prøve å leite," sa den den første dokteren.
   Då tenkte eg: Dei har ikkje peiling, og det er sikkert slakteviruset likevel. Så eg spurde forsiktig: "Kan det ikkje tenkjast at det er ein virusinfeksjon?" Dokteren såg mildt og overberande på meg, riste på hovudet og sa at det trudde han no ikkje. Men då vakna den eine av kollegaene til: "Ja vent litt, har du vore borti saueslakting, kanskje?" Det kunne eg stadfeste, og då henta dei den tjukke dokterboka og slo opp. Der fann dei eit bilete som kunne ha vore teke av fingeren min. Viruset hadde eit namn som eg har gløymt. Men såret grodde og lækte seg etter nokre dagar. Sidan den gongen har eg visst vore immun, eg har iallfall ikkje opplevd noko liknande.
   Men no spørst det. Eg har ikkje flådd på nokre år no, og eg har tre ørsmå risp.