Franskmennene har ikkje ord på seg for å vere venlege mot turistar. I alle fall ikkje i Paris. Det er både fortent og ufortent. Det kan godt hende at dei vert leie av sjølvgode nordmenn eller amerikanarar av og til. Paris er vel dessutan ein av dei mest besøkte stadene i verda, her kjem det gu'veit kor mange millionar turistar kvart år. Ikkje rart at mange parisarar vert dritleie. Jau, eg har høyrt historier om arrogante og firkanta franske tenestefolk, fortalt av truverdige menneske som jamvel kan språket deira.
Me laut dra heim litt før planen, og me skulle såleis køyre til Paris og levere leigebilen på Orly ein dag før me etter planen og leigekontrakten skulle ha levert han i Nice. Eg balte fælt med å få tak i folk på Europcar, og til slutt lukkast det meg å få snakke med ei dame som på ei skurrande telefonlinje ymta om at dette bytet burde gå bra. Eg var likevel ikkje heilt trygg. Kva ville funksjonæren på Orly seie? Vart det mykje styr, ekstra formalitetar, dyrt? Eg førebudde meg på kva eg skulle seie, og kva slags franske ord eg burde bruke.
Den siste mila inn til flyplassen gjekk dessutan fru Garmin litt av skaftet. Ho dirigerte oss hit og dit, ombestemte seg og rekalkulerte. Men fram kom me, inn i ein kjellar der Europcar tok imot utleigde bilar. Der dukka det ein ung herre opp, og eg prøvde å bere fram ærendet mitt: "Me har eit problem, eigentleg skulle me ha levert denne bilen i Nice i morgon, men ..." "Problem?" undra gallaren seg. "Det er vel ikkje noko problem, bilen er her, resten fiksar eg, alt i orden!" Eg bukka og takka, og skulle til å lempe ut koffertane. "Vent litt," sa han. "Kvar skal de ta flyet frå?" Me var på Orly Vest, og flyet vårt skulle gå frå Orly Sør. Då han høyrde det, ba han oss setje oss inn i bilen. "Eg køyrer dykk bort der, så klart, det er så baskje å kome seg bort på Sør med bagasje!" Nesten mållause kom me oss på plass, og fyren køyrde dei få hundre meterane det var. Undervegs fekk eg fram nokre ord om kor takksame me var for det. "Ingen grunn til det, eg gjer berre jobben min." "Service?" sa eg. "Nei, utdanning," svarte han.
Han skyssa oss nesten til døra på terminalen, og då me var på veg inn med sakene våre, kom han springande etter med solbrillene mine, som eg hadde leita etter ein time tidlegare.
Han var ikkje berre utdanna. Han var danna.
Ein fantastisk sorti
SvarSlett