Det har gått frå gale til vere med maivêret. For nokre blogginnlegg sidan trøysta eg meg sjølv så godt eg kunne, men no veit eg ikkje om tolmodet held stort lenger. Isande kald kuling og hissige regnbyger, dag og natt. Det er ikkje nett så ille med oss, me har framleis ved, og me har panelomnar. Eg tenkjer meir på det strålande morelltreet vårt som står og lyser med eit blomehav, men utan iltre humler og bier summande frå blom til blom. Eg engstar meg litt for plommetrea òg, sjølv om dei ikkje er heilt utsprotne. Det har likevel vore vere før. For ein del år sidan slo opalplommetreet til med bløming i april, fekk ei natt med sludd og frost, og vips! Dagen etter glitra isklumpane om kapp med dei vakre blomane i sola. Me fekk ikkje mange plommene det året.
At lagnaden til eit tre kan gjere meg rørt, er heldigvis sjeldsynt. Men høyr berre! For mange år sidan stod plommetreet til bror Arne med familie i full bløming oppe i Bakken i Flekke. Det var ikkje berre det at det blømde, det strålte i overdåd og prakt, det var knapt råd å skimte stamme og greiner, berre blome på blome på blome. Det gav alt, satsa hugheilt på eit plommeår utanom det vanlege. Sola skein, og plommetreet glitra tilbake i ungdommeleg vågemot som eit Soria Moria-slott.
Men så kom det ei frostnatt. Ei skikkeleg kvass ei. Blomane falma og datt av. Og ikkje berre det: Det tapre, vesle plommetreet gav opp, det visna ned og dauda.
Dei gamle grekarane ville kalle dette for hybris. Då bror min fortalde soga, vart eg så rørt at det ikkje var langt inn til tårene.
Eg har vore på Ground Zero i dag. Der såg eg pæretreet som vart kasta tre kvartal vekk frå voksestaden sin under terroråtaket. Det vart rista liv i att og tatt attende til der det opphavleg vaks utanfor Twin Tower. Slike frukttrær kan vera seigliva - iallfall i Amerika.
SvarSlett