DEN SOM SPARER, HAR

Dette vart ei litt for flott overskrift. Det kunne ha stått at 'Den som ingen ting kastar, har kjellaren full av skrot'... Det ville nok mi kjære kone ha sagt.
   Men me som vart unnfanga under krigen, og no snakkar eg ikkje om krigen mot iberiasniglar, men den 2. verdskrigen, me har lært oss til at alt kan kome til nytte ein gong. Så eg kvir meg på å hive gjenstandar viss eg ikkje er overtydd om at dei aldri kan brukast til noko.
   Difor er det mykje rart som ligg og flyt i garasjen og kjellaren. Hadde eg hatt ein gammal låve å lagre i, slik ein god granne og kollega har, kunne eg ha gøymt på mykje meir.
   For nokre år sidan pussa me opp kjøkkenet vårt. Me gjorde ikkje slik som folk med for mykje pengar, me nøgde oss med å pusse opp og måle den gamle innreiinga. Men dei gamle treknottane til skuffer og skåpdører skrudde me av, og i staden kom det nye, hendige små metallhandtak.
   No burde vel dei gamle treknottane ha gått i omnen eller i restavfallet. For kva skulle me vel med dei? Likevel smugla eg dei ned i kjellaren og opp i ein boks der det låg mange slags dingsar frå ymse hald. Der har dei lege trygt nokre år.
   I går kveld tok me opp den elektriske terrassevarmaren og kopla på. Det førte til at me - yngstesonen Tore, Anne og eg - vart sitjande ute til klokka halv eitt og venta på sommaren, som skulle kome i natt. Terrassevarmaren er ei nesten to meters høg, slank søyle med ein rund sokkel og ein rund hatt, med varmeelementa under hatten. Han er lett å flytte og kjekk å ha når nettene er lange og kulda setter inn. Om våren og sommaren, altså. Eg snakkar ikkje om kuldegrader og vinterkveldar i denne samanheng.
   Under foten på denne terrasevarmaren var det seks plastknottar som var skrudde til understellet. Ein etter ein har dei roke, og no stod han og halta på berre to heile knottar. Og då kjem me til poenget: Korleis kan ein vøle ein slik fot? Tore foreslo å lage treknottar. Der slo det meg at me hadde fiks ferdige knottar i kjellarne. Det var berre å hente dei opp, bore høvelege hol og skru dei fast under foten der dei skrøpelege plastknottane var festa. Som tenkt, så gjort. No står varmaren stødig og fjongt på seks velforma treknottar.
   Men både dei heile og dei øydelagde plastknottane ligg i kjellaren i boksen der treknottane hadde lege. Kanskje dei kjem til nytte ein dag?