REGNSKOG OG UTSIKT

Nei, eg har ikkje nokon aktverdig grunn for å ha slurva med blogging i nær fjorten dagar. Tida rullar og går, det hender ikkje så merkelege ting i og kring heimen, våren var her i slutten av april og fram til førre helg, og no har me hustre syttande mai-vêr med temperaturar nær ti og regnbyer. Det får me i morgon òg, trur dei.
   Men eg har halde varmen med vedhogst nokre av dei siste dagane, vedbering og kubbekløyving er noko som driv kroppsvarmen i vêret. Ei diger, omstridd bjørk er felt her på Eikelandsberget og eg var ein av dei som etter fellinga gjekk laus på den feitaste delen av stammen. No er ein god del av bjørka på plass oppe i garasjen. .
   Denne grenda vår (eller byggjefeltet, som me framleis seier, tjueåtte år etter at me bygde dei tretten husa våre) er på om lag tjue mål, der halvparten er private tomter og resten er fellesareal og sameige. På delar av fellesarealet har det vore og er litt småskog og ein del meir eller mindre ruvande bjørker. Det er delte meiningar om desse siste. Somme synest dei er svært vakre, andre mislikar dei fordi dei stel utsikt, atter andre meiner at me kan ikkje klandre regnskoghogst dersom me raserer vår eigen skog, og nokon nemner at somme av bjørkene lett kan blåse ned og valde tort og skade. Atter andre ønskjer litt billeg ved, nokon mislikar bjørkeriset som vert att etter fellinga, mens somme rett og slett gjev blaffen og lèt andre krangle. Dette med tap av utsikt er eit argument som råkar dei fleste store trea, for det er ikkje berre oss tretten det skal takast omsyn til. I nord, vest og aust for eigedommane våre sit det andre grannar og grem seg over bjørker som skyggjer, og det er aldri same bjørka dei siktar til. Eg forstod forresten kva dei meinte då grannen vår i vest felte ein heil liten granskog han hadde ned mot sjøen. Brått oppdaga me at fjorden strekte seg uendeleg langt ut; frå terrassen vår kan me no sjå til Stord, ja kanskje heilt til Bømlo der me før såg ei rad høge graner.
   Nok om det, i vår vart det atter ein gong felt tre-fire pene, men irriterande bjørker, og  musklane mine veks for kvar kubbe som vert frakta på plass og knerta sund. Og til vinteren vert det endå meir varme frå dei. Så får me vone at CO2-rekneskapen ikkje vert for miserabel for oss her på berget, slik at drivhuseffekten gjer veden vår overflødig.