RISENGRYNSGRAUT

For eit par dagar sidan nemnde eg at eg var heime nokre dagar frå gymnaset og gjorde gagns arbeid. Eg var ikkje heilt framand for matlaging, men nett å koke risengrynsgraut haddde eg vore lite borti. Ein dag hadde me planlagt nett den retten, syster Liv, mamma og eg. Kanskje kom ønsket frå ein av oss to yngste. Mamma laga til høvelege mengder med ingrediensar og sette prosjektet i gang. Så måtte ho utføre eit anna ærend, kanskje kalvane skulle matast, kanskje noko heilt anna. Eg fekk i oppdrag å passe grauten.
   Eg rørte om med faste mellommrom og passa på så det ikkje kokte over. Men kunne dette verte graut? For meg såg det ut som ei tunn suppe. Her måtte det i meir gryn! Tenkte eg. Og fann grynposen, tømde oppi ein slump så til begynne med og rørte om i gryta.
   Men skulle du  ha sett? Etter ei  stund var det slett ikkje suppe, og knapt nok graut heller - det vart meir som halvstivna betong. Mamma dukka opp og tok kontrollen. Ho lo og skjente om einannan, spedde på med meir mjølk - myyykje mjølk - og graut vart det etter kvart. Myyykje graut!
   Me åt oss gode og mette både den dagen og neste dag, og endå vart det rikeleg til riskrem den tredje dagen. Og kanskje ein kremrest til kvelds. Såleis var det eit lukketreff for den ukyndige kokkelærlingen. Riskrem er godt! Me har det som regel i jula. Me kokar rikeleg med risengrynsgraut julafta tidleg om dagen, og set av ein slump til dessert etter den salta torsken andre juledag.
   Før hadde me ofte risengrynsgraut om laurdagane. No for tida går det mest på havregrynsgraut. Eg har omsider lært å koke begge sortane. Så verda går framover i visdom og vokster på visse område. Trass alt.