STRÅLANDE HAUSTTUR

Eg hamna på Nordanger skule nordaust på Radøy hausten etter at eg var ferdig på Firda gymnas. Eg var erstatningslærar, som det heitte. Mange i min generasjon hadde ein liknande karriere. Slett ikkje alle hadde såpass som artium, så eg vart ikkje møtt med så stor skepsis som eg burde ha fortent.
   Første veka i oktober hadde me månadslov både laurdagen og måndagen, og eg hadde lyst heim til Sunnfjord ein tur. Det var ikkje så enkelt. Viss eg tok buss og båt til Bergen for å hive meg på sognebåten, måtte eg skofte mesteparten av dagen. Men det dukka opp ein ide, eg hugsar ikkje om det var min eigen. Eg kunne borde Sognefjord oppe i Nordhordland. Eg skreiv brev til selskapet, og jau! Eg kunne ta ein lokalbåt frå Radøy til Rongevær, og då hadde eg god tid til å borde. Eg måtte innfinne meg ute i leia på eit oppgjeve klokkeslett. For dei som ikkje har vore med på slikt og knapt har reist med ein fjordabåt: Når du bordar, går du om bord i ein båt frå ein annan i open sjø.
   Når eg sit og skriv om dette no, kjem det seg sikkert av at me har haustferie og eit strålande vêr, nett slik som for førtiseks år sidan då eg fekk gamlelæraren på Nordanger til å køyre meg bort i Valdersneset til nordgåande damp då skuledagen var slutt fredagen. Så tøffa me langs strendene, så tøffa me langs land og rakt til havs, der eit solbada og haustfarga Rongevær dukka opp i synsranda. Det er ei klyngje med små og større øyar nord i Austrheim. Der rutebåten la til, var det ein butikk og ein huskrull. Eg rusla inn på butikken og spurde om råd: Om dei visste om nokon som kunne skysse meg ut i leia når sognebåten var ventande? ”Du lyt spørja han der borte!” sa dei og peikte på ein eldre kar i ein liten motorbåt ved kaia. Eg så gjorde, og det var ikkje nei i hans munn. ”Men fyst so gar me heim te kåno å fær oss kaffi, Sognefjord e’kje ventandes på ei goe stond,” la han til. Så vart eg med han over til naboøya, der kona med undrande blikk såg at kallen hennar kom til tuns med ein framandkar. Kaffi og kaker fekk eg, hyggjeleg og venleg var drøsen, dei hadde vel ikkje framanfolk innom dørstokken kvar dag, vil eg tru.
   Og då tida og timen var der, reiste kallen seg, henta huva og tok meg med ned i støa. Me hadde god tid der me låg og venta på Sognefjord, og imens heiv gubben ut snøret og halte opp ein fisk eller to. Der kom Sognefjord majestetisk sigande i den glitrande kveldssola, sakka farten og fekk signal frå oss, og opp ein leider kleiv eg då eg hadde betalt for meg og sagt farvel til skysskaren. Fem kroner foreslo han, men eg gav han ti. Eg trefte kjentfolk om bord, og sjølvsagt undra dei seg over at eg kom stigande rett opp frå havet, så å seie.
   Av alle turar eg har hatt, er dette ein av dei mest eventyrlege. I alle fall blenkjer han i minnet.