GØYMESPEL

Dette var og er ein svært populær leik, og kan drivast både innandørs og ute i det fri. Det beste er vel å gå ut, iallfall viss deltakarane er over bleiestadiet. Dersom det er fleire hus, busker, kratt og store steinar i området, er det ein fordel.
   Først må me velje ein som skal stå og finne ein stad der vedkommande står og tel og der det skal bommast. (Dette kjem me tilbake til). Ein husvegg eller ei utedør passar godt. Den som då skal begynne å leite, står der med hendene for auga og tel til hundre, til dømes. Eller kanskje til femti, viss det er avtalt. I mellomtida skal alle dei andre springe og gøyme seg. Nå så teljinga er fullført, ropar den som står: "Hundre! No kjem eg!" Deretter må han eller ho prøve å finne dei andre, og for kvart funn springe tilbake til ståplassen, klaske neven i veggen og rope "Bom for (+ namnet til den som nett var avslørt)!" No kan den som vart funnen, òg springe og bomme seg sjølv først, noko som er særs ærefullt. Det same kan ein gjere viss ein ser at det er mogleg å springe og bomme seg før ein sjølv vert bomma. Når alle er funne, er det den første som vart bomma, som må stå neste gong.
   Det lèt seg gjere for to personar å leike gøymespel, men helst bør det vere fleire. Men då syster Liv, elleve år yngre enn eg, var lita jente og absolutt skulle leike med broren sin, og då leikte me gjerne gøymespel. Så hende det at den store broren vart lei og tydde til det usle knepet at han istadenfor å leite, gjekk til sitt når ho hadde gøymt seg. Så varte det og rakk det, og jentungen kom surmulande og spurde kvifor eg ikkje kom og fann henne. "Men du hadde jo gøymt deg så godt at eg ikkje fann deg," sa eg.