KONFIRMASJON

I dag kan eg feire ein rund dag for ei hending som går for å vere stor. Det er femti år sidan eg vart konfirmert i Dale kyrkje i lag med førtitre andre unge håpefulle fjalerbuar. Det var ein stor flokk. Om førebuinga til dette har eg skrive om i vår. No var det alvor.

Men så er det slik at eg hugsar fint lite av denne dagen. Berre nokre få, små glimt. Onkel Arne sa til meg at "no e du gått inn i di voksnes rekker, Reidar!" Det tykte eg nok høyrdest rart ut.

Eg fekk presangar så det foreslo: Kniv og gaffel i sølv av Gerd og Arne, klokke med dato hos Karen og Fritz, slipsnål hos Aud og Trygve, ein flott, tjukk sølvring med bokstaven R hos Steinar, og ikkje minst: Cappelens eittbinds leksikon hos broder Arne. Dei fleste gjenstandane har eg enno, men ikkje klokka. Og sølvringen er dessverre forsvunnen òg. Han miste eg forresten inne i dalen ein vinterdag då papen og eg var inne og henta ved. Men som ved eit mirakel fann papen han att dagen etter, endå det var vinter og snø! Eg fekk kanskje meir, til dømes pengar som hamna på bankbok utan at eg hugsar det.

Utpå kvelden var me og smakte på blåplommene, som var åt og mognast. Og då kvelden var omme, drog bror Arne av garde til Trondheim for å studere. Han hadde utsett reisa litt sidan likkjebroren skulle konfirmerast. Men før eg sluttar av denne bloggen, vil eg leggje til at gåva han kom med, vart svært flittig brukt og høgt verdsett i mange år. I studietida då eg budde på Lægdene med mellom andre Anders Bjørkelo, brukte eg boka som sanningsvitne når me kom opp i krangel om kalde fakta. Anders tykte det var ein ufin måte å bryte diskusjonane på, og truga med å brenne opp "denna helvetes Cappelens". Eg har boka enno, ho ligg nede i kjellaren og er frykteleg fillete, men eg har ikkje hjarte til å hive henne.