JONSOK

Det ordet har ein god klang og minner oss om røyk av bål, smak av rømmaske og brus og lovnad om sommar. Her på Eikeland har me hatt ein fin bålplass nede i stranda, men i år er kanskje siste gongen me kan bruke han til eit stort bål iallfall. Dei byggjer snart nokre naust så altfor nær bålplassen.

Då me feira jonsok i Flekke, var det stort sett me ungane som var ansvarlege for å samle tilfang til bål. Då papen rydda kulturbeite, vart det ein god del einekavar som kunne samlast i hop og brennast, til jonsok, syftesok og olsok. Elles var det bål på Håhaugen, den gamle skulehusplassen og ymse andre stader.

Ein gong brende me oppe på Lynghaugen. Det kan ha vore på slutten av femtitalet. Opp bratta kom tante Gerd og onkel Arne. "Å gu', dette var tungt," sukka tanta då ho kom på toppen. "Eg tenker ikkje at hon der nede klager," sa onkel Arne og peikte på bestemora, som kom lettføtt og blid i lag med bestefaren.