NIANDE APRIL

Datoen har dårleg klang her i landet. For oss ungane i barndomsheimen min var krigen trass alt mykje meir enn tragediar og elende. Mamma og pappa hadde ei mengd små og store anekdotar knytte til krigen, som dei fortalde med humoristisk snert. Sjølvsagt fortalde dei om det som var vanskeleg og tungt og. Ikkje minst mamma har fortalt om kor slitsamt det var å få til det som trongst for eit aukande hushald. Å skaffe eit nødvendig klesplagg var ei utfordring.

   Den niande april 1940 sat papen og Alfred Løseth ved kjellardøra heime og tappa opp vin. Vin, av alle ting! Drykken var sikkert tiltenkt eit bryllaup i juni. Mamma og pappa hadde vore ringforlova sidan juletider. Alfred var kjend for å vere svært fiendtleg innstilt til engelskmennene, visst nok på grunn av dei merkelege klasseskilja i det landet. Han var nok god sosialist, han slik som dei fleste vellekarane. Nyhendet om det tyske overfallet hadde kome til Flekke allereie. Og Alfred gneldra om at "no he dissa forbaska engelskmennene ført oss ut i krig!"  Nyare gransking kan gje han delvis rett!

   To veker etter var det bryllaup - rettare sagt: vigsle. Bryllaupet i juni vart avlyst, og mamma og pappa fekk presten med på å vie dei utan vanleg lysing, sidan papen var mobilisert og skulle i krigsteneste eit par dagar etterpå.  Og tysdag den 23. april vart dei vigde. Den 25. drog papen i krigen. Han var vekke ei god veke, hamna i Førde, såg ikkje snurten av tyskarar og vart heimsend saman med dei andre i troppen etter ei vekes tid. Då båten førte dei ut til Dale, var det ikkje eit menneske å sjå. Ryktet hadde svive at det var tyskarane som var på veg. Men då dei la til kai, såg dei folk som keik fram bak hushjørna, og straks etter var det fullt av folk på bryggja.