Me er ikkje ferdige med merkeåret 1956. Den 30 april, ein
halvgrå vårsundag, sa mamma farvel og reiste med dampen til by’n for å få den
store magen av seg. Ein heil månad var ho vekke, den lengste ferien ho nokon
gong har hatt. Ola Espedal og Arne var på hyttetur den helga, og vel heimkommen
vakna bror Arne den 2. mai med ein masse raude prikkar i ansiktet. Så skreiv eg
til mamma - kanskje ho har brevet framleis, ho har gøymt på masse brev - då
skreiv eg at han hadde fått ein brote med raude, små, fine bissevovvar.
Dagane gjekk, og me
feira syttande mai. Den 18. vakna Steinar og eg
og måtte stå opp og gå på skulen, endå så trøtte me var etter feiringa.
Ikkje misforstå, me var nok i seng ved midnatt etter skodespelet og fyrverkeriet.
Men likevel. Då oppdaga den eine av oss at den andre hadde fått raude hundar om
natta, og ved nærmare ettersyn hadde me såmenn fått sykja begge to! Sjuke
kjende me oss slett ikkje, men no kunne me glade og med godt samvit halle oss
ned att i senga og ta det med ro. Å gå på skulen vart ikkje aktuelt den dagen![1]
Det som hende dagen
etter, fekk me ikkje greie på før dagen etter det att. Då kom det telefonisk
beskjed om at me hadde fått ei syste. Nett så uventa var det ikkje, men det
kunne like gjerne ha vorte ein bror til, slik eg ønskte meg. Nett det ønsket
vart fort fortrengt eller gløymt[2].
Papen var så gild at han visste ikkje kva fot han skulle stå på, derfor brukte
han begge føtene og gjekk til Ilkjens med meg på slep for å fortelje om
nyhendet. Dei raude hundane var allereie på retur.
På Ilkjen spreidde
ryktet seg fort, men Asbjørn var ikkje heime nett då. Då han kom heim, fortalde
tante Målfrid han at no hadde Arne,
Steinar og Reidar fått ei syster, dei og. Asbjørn vart vilt begeistra og
ville gjerne bere nyhendet vidare. Først opp på loftet til besteforeldra, men
dei visste alt om det. Så på Kvia, men dei og hadde frett det. Då kom han på
noko lurt: “Men tante Lisbet, ho er i by’n, ho veit sikkert ikkje om det!”
For broder Steinar
vart denne pinsehelga ein blanda fornøyelse. Han skamsykla ned gamle Gota på
det vis at han ikkje greidde svingen ved gamle Storakerbruna og kolla så
kragebeinet gjekk tvers av. Det hadde vore mykje likare om han hadde halde seg
i ro og pleia dei raude hundane sine. Men så fekk han komme til Dale til dokter
og vart bandasjert etter kunstens reglar. No vart det ikkje slutt på syklinga
for denne helga. Det var pinsehelg med to helgedagar, må me hugse. Og kanskje
det var andre pinsedag at det var damp. Mamma i by’n hadde ordna med kjøp av
ny, dvs. brukt, sykkel til Steinar. Og så kom sykkelen med dampen lenge før
herda var grodd. Sjølvsagt kunne ikkje katen dy seg, han laut prøve det nye
vedunderet.
Torsdag den 31. mai
var eg på Ilkjen ein tur. Mens me sat der på kjøkkenet og åt non, reiv tante
Målfrid av kalenderen så juni månad kom fram. “Korfor gjer du det no, det er
ikkje juni før i morgon,” innvende
Peter Kåre. “Jau, for då er det nett som om det ikkje er så lenge til
tante Lisbet kjem heim med den nye systa deira,” var svaret.
Og tidleg, tidleg fredags morgonen var Steinar og eg på
bryggja og skulle ta imot dei. Me var ute i god tid, men det var ikkje dampen.
Han var noko slikt som to timar for sein. Me gjekk der og trakka ei god stund,
men så laut Steinar på skulen[3].
Omsider kom båten,
mamma kom med ei aldeles nydeleg lita jente sovande i ei vogn, og eg fekk æra
av å trille henne heim. No var papen kommen til og, han var vel ferdig med
mjølking og slikt, tenkjer eg.
Same dagen troppa
Asbjørn opp og måtte sjå. Men sundagen etterpå, eller kanskje sundagen
deretter, tenkte dei på Ilkjen seg inn om Hogjen med barsengmat og skulle sjå
den nye systa vår. Spørsmålet var om heile hurven skulle vere med denne første
gongen. Då sa Ove: “Du Asbjørn treng ikkje vere med, for du har sett Else Karin
deira hos tante Lisbet før!
[1] Slik er
det eg synest å hugse det. Men det kan knapt stemme at begge skulle på skulen,
for eg gjekk fjerde og Steinaren sjuande
året, så me hadde nok Årøyen begge og gjekk kvar sine dagar. 18. mai trefte
forresten på ein fredag det året.
[2] Eg sa ikkje, slik dei seier i vitsane, når
ein av syskena vert konfrontert med utsikter til å få ein bror eller ei syster:
“Eg vil mykje heller ha ein hund!” Men skal eg tru tante Gerd, så sa Bjarne nett det då han fekk vite at dei
venta Pettermann.
[3] At han
og ikkje eg skulle på skulen denne fredagen, er ein sterk indikasjon på at
fotnoten min om kven som slapp å gå på skulen den 18. mai er korrekt.
Så tillet meg ganske enkelt å leggje inn peikaren til ei gammal bloggside: